Liebaert Projects pre­sen­teert met trots drie nieuwe solo­ten­toon­stellin­gen van opkomende kun­ste­naars: Sebastian Jefford, Eva L’Hoest en Kamiel de Waal. Dit project mar­keert het moment waarop Liebaert Projects het volledi­ge poten­tieel van de voor­ma­lige vlasw­ev­er­ij De Stoop activeert. Welkom op het schip der dwazen. Bij aankomst komen we terecht in ​‘Natural Gas’ van Sebastian Jefford (1990, Wales). Het is zijn eerste (solo)tentoonstelling in België, bestaande uit geheel nieuw werk. Jeffords oeu­vre bestaat voor­namelijk uit sculp­turen, video en tekenin­gen. In zijn sculp­turen hanteert de kun­ste­naar een boeiend en inten­sief werkpro­ces: hij beeld­houwt de beelden in kleitablet­ten, die als mal wor­den gebruikt en gegoten in polyurethaan. Het afgi­et­sel wordt ver­vol­gens zorgvuldig geschilderd en in zijn defin­i­tieve vorm gemon­teerd. Jeffords werken reflecteren op de sta­tus van het beeld en de waargenomen imma­te­ri­aliteit ervan: in een tijd waarin beelden net zo goed deel uit­mak­en van de lucht die we inade­men, vraagt​de kun­ste­naar zich af waar en wan­neer we de bron­ma­te­ri­aliteit en de lichamelijkheid kun­nen trac­eren van deze din­gen die we elke dag con­sumeren. dag.

Als we de hoof­druimte betre­den, wor­den we gecon­fron­teerd met een bizarre en lege archi­tec­tu­ur. Hoewel anon­iem, heeft het een Vlaams tin­t­je – miss­chien van­wege de nep­dak­pan­nen die we aantr­e­f­fen in schuren en bijge­bouwen, en andere gebouwen die ​‘de back­stage van het dagelijks lev­en’ zouden kun­nen ver­ber­gen, of dat nu ons dig­i­tale of fysieke lev­en is. Op de daksculp­turen wor­den de werken uit de serie Buffering gep­re­sen­teerd, die de archi­tec­tu­ur van de ten­toon­stellingsruimte naboot­sen. De vorm van deze werken doet denken aan bloem­motieven, medail­lons en natu­urlijk het buffer­teken dat opduikt als er een ver­trag­ing is tussen een appa­raat en inter­net. Deze grote werken ver­schi­j­nen als bij­na ver­grote en bijgew­erk­te ver­sies van pel­grim­sin­signes, die wer­den gekocht, meegenomen of zelfs gestolen door reizende pel­grims in het chris­telijke mid­deleeuwse Europa. Er werd gezocht naar berouw of genez­ing, maar men dacht dat dit toe­ganke­lijk was via aan­rak­ing of zelfs inname. In de werken van Jefford zijn vinger­af­drukken, fos­sielachtige vor­men en wat lijkt op draden ingebed in de groezelige en ver­sleten opper­vlakken, in stri­jd met grafis­che afbeeldin­gen en tekst uit ver­schil­lende his­torische en heden­daagse bron­nen. Zo zien we op een van de eerste werken een ver­wi­jz­ing naar boek VI van Plato’s ​‘Republiek’, de hout­gravure van ​‘Het schip der dwazen’ waarin het dis­func­tionele en wanbestu­ur cen­traal staan.

Tijd is de rode draad door deze com­plexe ten­toon­stelling: het is alsof de kun­ste­naar door de lens van het verleden naar het heden kijkt. Jefford probeert recente en min­der recente geschiedenis­sen uit elka­ar te halen en weer samen te bren­gen met behulp van asso­ci­atief denken. Het idee van tijd is ook aan­wezig in de drie werken getiteld ​‘Clock test’, waarin de kun­ste­naar dia­gram­men gebruikt die zijn gemaakt door per­so­n­en in ver­schil­lende sta­dia van demen­tie. Een ander werk waarschuwt ons dat tijd ​‘onver­getelijk, onhy­giënisch, onge­zond’ is.

Het mee­do­gen­loze samen­spel tussen beeld en tekst doet ons denken aan het dagelijkse browsen, het moment waarop je slechts één bericht wilde check­en en de tijd op het scherm weg­glipte. Als we naar deze werken kijken, wor­den we alti­jd afgeleid door het gestruc­tureerde en vuile opper­vlak, een herin­ner­ing dat achter dit gren­zeloze en miss­chien richt­in­gloze rond­dwalen een ver­bor­gen maar uit­gestrek­te en vage infra­struc­tu­ur schuil­gaat. Verlies jezelf in de vele details, de vinger­af­drukken in de huid van de werken, de tal­loze his­torische ref­er­en­ties en geni­et van het visuele spek­takel als je de trap afdaalt naar de voor­ma­lige pro­duc­tiehal, waar nu de vaste werken staan. Daar vin­dt u rechts Jeffords edi­tie voor Liebaert Projects. In zijn typ­is­che sti­jl toont hij de over­gang van dag naar nacht in 20 unieke edi­ties die te koop zijn ter onder­s­te­un­ing van de kun­ste­naar en Liebaert Projects.

Dan hebben we Eva L’Hoest, een jonge kun­ste­naar uit Luik die dit jaar 30 wordt. Ze woont en werkt in Brussel. Gelijktijdig met deze ten­toon­stelling toont L’hoest haar video-instal­latie ​‘Shitsukan Of Objects’ in de groep­sten­toon­stelling ​‘Regenerate’ in Wiels in Brussel. Het werk van L’Hoest was al meerdere keren te zien, zoals de Biënnale van Lyon 2019 en de Biënnale van Riga in 2020. Volgend jaar zal het te zien zijn op de Biënnale van Sydney. Voor haar show bij Liebaert Projects maak­te L’Hoest ​‘Don’t feed the birds’; een nieuwe kamervul­lende video-instal­latie en een nieuwe serie in metaal gegoten sculp­turen. De solo­ten­toon­stelling van L’Hoest huldigt de kelder­ruimte van Liebaert Projects in, die nog steeds de orig­inele vlo­er in Doornikse hard­steen heeft en de typ­is­che bak­ste­nen booggewel­ven die het gebouw tot een his­torisch mon­u­ment mak­en. In deze nieuwe videotryp­tiek laat de kun­ste­naar zien hoe mensen lev­en tussen de sober­heid van cijfers en algo­rit­men en het vasthouden aan bijgeloof en rit­ue­len. Het eeuwige ver­lan­gen om de toekomst te beheersen en te sturen is iets dat mensen in donkere tij­den als deze fasci­neert. L’Hoest ver­vol­gt haar onder­zoek naar de relatie tussen mens en tech­nolo­gie en de impact die deze heeft op ons gedrag. ​‘Don’t feed the birds’ bevat een veel­heid aan ref­er­en­ties. Waaronder het rit­ueel van het lezen van de lever door de Etrusken, het vroeg­ste kun­st­matige lev­en­spro­gram­ma en algo­rit­men gebaseerd op de beweg­ing van zwer­men vogels en de han­del in aan­de­len op de Parijse beurs, waar het weer de trans­ac­ties en pri­jzen bepaalt. De kun­stenares schakelt prachtig tussen verleden, heden en toekomst met haar betov­erende video die de huidi­ge tijds­geest op adem­ben­e­mende wijze vastlegt. Wanneer we de kelder betre­den, komen we een reeks kleine gegoten werken tegen, geïn­spireerd op de gru­ma, een meetinstru­ment gebruikt door de Etruskische land­me­ters, waar­van de vorm zow­el aan een schi­et­lood als aan de slinger aan een god­delijke doet denken. We zien mensen zich vastk­lam­p­en aan het kleine met­al­en gereed­schap en zwaaien. Proberen grip te kri­j­gen op zak­en en gebeurtenis­sen die waarschi­jn­lijk ver buiten hun mogelijkhe­den en kracht­en liggen. Een voor­proe­f­je van wat komen gaat?

We ver­lat­en de kelder en ver­vol­gen onze verken­ning van de site langs de per­ma­nente werken naar de instal­latie van Kamiel de Waal. Deze jonge Antwerpse kun­ste­naar, geboren in 1998, studeerde onlangs af aan het KASK in Gent. Zijn vroege oeu­vre grenst tussen beeld­houwkun­st en fotografie. Hier toont De Waal ​‘Een opblaas­boot die aan zijn lot is overge­lat­en (of) Moet de reden zijn waarom ik de kon­ing van mijn kas­teel ben’. Met dit enorme opblaas­bare schip ver­rast de kun­ste­naar ons, flirt het werk met absur­diteit en daagt het onze ver­beeld­ing uit. Is het kun­st of een one hit won­der? We kun­nen het schip niet betre­den en als het even lee­gloopt, zien we dat het aan de bin­nenkant tot een min­i­male struc­tu­ur is terugge­bracht om func­tion­eel te zijn. In dit werk toont de kun­ste­naar een scherp gevoel voor smaak en speelsheid. Binnen dit project func­tion­eert het werk als de groene long, het stuk trekt onze aan­dacht al van ver en houdt deze vast. Is dit De Waals inter­pre­tatie van ​‘Het schip der dwazen’

Tot slot willen we u graag alvast een sein­t­je geven voor ons vol­gende project in sep­tem­ber waarin we twee nieuwe solo­ten­toon­stellin­gen zullen pre­sen­teren met de Letse kun­ste­naar Daiga Grantina en de Turkse kun­ste­naar Özgür Kar. De ten­toon­stellin­gen lopen van 11.09 – 24.10.2021 en zijn te bezoeken op zater­dag en zondag.