De Apple Nun (Book of Hymns) is alomte­gen­wo­ordig in elke zaal van de ten­toon­stelling. Papadopoulos veran­dert de ruimte met een kran­ten­re­pro­duc­tie van de tekst die explosief ver­spreid is. Net als het nieuws van gis­teren – een stand-in voor de gevallen vrouw – vor­men de pagina’s het bindende raamw­erk dat de ruimtes van de ten­toon­stelling en de per­son­ages die ze bewo­nen verenigt. Een tor­na­do van herf­st­bladeren, in eerste instantie mooi en leuk om in te spe­len, maar uitein­delijk lastig om van af te komen. Deze overvloedi­ge ver­sprei­d­ing doet denken aan de destruc­tieve en giftige ver­keerde voorstelling van zak­en over de trans­formerende com­plex­iteit van vrouwen als poten­tieel veel onder­houd ver­gen. Historisch gezien zijn deze vrouwen – gebrand­merkt als hek­sen, gekken of jezebels – sys­tem­a­tisch uit het zicht van de samen­lev­ing geveegd.